Partneralimentatie en 'De Grote Leugen'

Partneralimentatie hoe lang heb je daar recht op?

Mensen die willen scheiden en daarvoor bij een mediator komen, hebben veel te regelen en te bespreken. Eén van die punten is de partneralimentatie. Vanaf 1 januari 2020 is er nieuwe wetgeving. De belangrijkste verandering is de duur van de partneralimentatie. Die is verlaagd van maximaal 12 naar maximum 5 jaar. (Dit geldt niet voor situaties waarbij het verzoek tot echtscheiding is ingediend vóór 1 januari 2020). Wat is het nieuwe uitgangspunt? De alimentatieplichtige betaalt aan de alimentatiegerechtigde de helft van het aantal huwelijksjaren partneralimentatie, met een maximum van vijf jaar. Ben je vier jaar getrouwd, dan is de maximale duur derhalve twee jaar. Op de nieuwe hoofdregel voor de maximum duur van partneralimentatie zijn uitzonderingen. De mediator zal hier over informeren, indien dat van toepassing is. Overigens kan van partneralimentatie worden afgezien, dat geldt niet voor kinderalimentatie.

Oorsprong van partneralimentatie

De eerste vorm van partneralimentatie, stamt al uit de Babylonische rechtspraak. In de code van Hammurabi werd gesproken over wetgeving op dit punt. Als een man ging scheiden van zijn vrouw, moest hij haar munten betalen en een eventueel ontvangen bruidsschat teruggeven.

De vrouw kreeg de voogdij over de kinderen. Ook bij de Grieken, Semieten en Egyptenaren was dit gebruikelijk. Zo ook bij de Romeinen, waar rechten en plichten rondom het huwelijk werden vastgelegd in 529 in het Oost-Romeinse Rijk met de Codes van Justinianus. De term alimentatie stamt uit het Latijn, van het werkwoord alere en betekent: zorgen voor.

In de middeleeuwen gold het canonieke recht

In de middeleeuwen gold de rechtspraak van de Katholieke kerk, het canonieke recht.

Scheiding werd door het christendom gezien als een zonde, waardoor ongelukkige huwelijken teniet werden verklaard, zodat er geen sprake van een officiële scheiding was. Dit ging meestal ten koste van de rechten van de vrouw. Werd er toch gescheiden, dan was de man verplicht tot alimentatie. Als hij daar niet aan voldeed leidde dit tot het uitgestoten worden uit de kerkelijke gemeenschap, de zogenoemde  excommunicatie.

Liberalisering en 'De grote leugen' tot 1971

Toen in de 19e eeuw liberale stromingen opkwamen, werd het moderne concept van alimentatie ontwikkeld. Scheiden werd makkelijker, maar was toen alleen nog mogelijk in het geval van misdragingen van een partner. Daardoor ontstond het beeld, dat alimentatie moest worden betaald omdat de man zich had misdragen. En als een vrouw schuldig werd bevonden aan het stranden van het huwelijk, dan verviel haar recht op alimentatie. In Nederland werd op 1 oktober 1971 in een nieuwe wet de schuldvraag bij echtscheiding afgeschaft. Voor die tijd moest één van beiden de schuld op zich nemen, meestal was dat de man. Daarbij werd ‘De Grote Leugen’ meestal gebruikt. Hetgeen inhield dat er gezegd werd dat er sprake was van overspel, ook als dat niet het geval was.

Ook werd er een aanpassing in de wet doorgevoerd, die het mogelijk maakte voor een man om alimentatie van een vrouw te ontvangen. In 1994 werd de duur van alimentatie beperkt tot 12 jaar, wat zoals hiervoor vermeld, inmiddels is ingekort.

Wil je weten wat wij voor jou kunnen betekenen? Neem vrijblijvend contact met ons op via de contactpagina.